Meditatie: Staan voor het geloof nu het erop aankomt
‘Ik was naakt en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.’ –Mattheüs 25:36
In heel veel gemeenten en parochies worden er rond Pasen kaarten geschreven met daarop een paasgroet voor gevangenen. De kaarten worden in de gevangenissen van ons land uitgedeeld, vaak in een kerkdienst door de justitiepredikant. In Veenhuizen ging dat dit jaar anders. Daar kwam ds. René de Reuver om samen met geestelijk verzorger Maartje Wildeman de kaarten uit te delen. Het feit dat duizenden mensen een kaart schrijven, ook al kennen ze de ontvanger niet, is een gebaar van naastenliefde die de gevangenen diep raakt.
De wereld om ons heen, veraf en dichtbij, is bijzonder onrustig. Elke dag worden we geconfronteerd met bombardementen, met kapotte huizen, met mensen die op de vlucht zijn voor geweld, met dode kinderen, met mensen die vechten om een klein beetje voedsel. Het raakt me diep, het maakt me erg verdrietig en tegelijkertijd voel ik me machteloos. Ja, ik kan meelopen in rode kleding om zo aan te geven dat het nu echt genoeg is met het geweld tegen de inwoners van Gaza. Ik kan me inzetten voor het kerkasiel in Kampen en ik kan erover preken. En toch… ik zoek het graag ook in het kleine en dichtbij.
Jezus zegt in het evangelie dat hij naakt was en dat hij kleding kreeg, dat hij ziek was en dat mensen hem kwamen opzoeken, dat hij gevangen zat en ze naar hem toekwamen, dat hij hongerig was en hij te eten kreeg, dat hij dorst had en mensen hem te drinken gaven, dat hij een buitenlander was en mensen hem hebben binnengelaten.
De mensen uit Jezus’ omgeving vragen aan Hem wanneer zij Jezus zo gezien hebben en Hij antwoordt: “Wat je voor die mensen hebt gedaan, dat heb je voor mij gedaan.” Jezus ziet zichzelf als gelijke aan de mensen in nood.
Het gaat in dit Bijbelgedeelte niet over Jezus, maar over ons, over jou, over u. Het gaat hier over wat jij in en met je leven doet. Dit evangelie laat ons net zolang in de ogen van onze naaste kijken tot we zien dat het Jezus is, die in nood is en jou aankijkt.
In onze tijd, waarin het er op aankomt wat je zegt, waarvoor je kiest en met welke politieke leider en wereldmachten je je vereenzelvigt, mogen we helder en duidelijk staan voor ons geloof en laten zien wat Jezus voor de wereld betekent. Hoe? In het klein, in het openbaar, dichtbij en ook verder weg. Hongerigen te eten geven, dorstigen te drinken, naakten kleden, vluchtelingen opvangen, zieken bezoeken, gevangenen een kaartje sturen.
Dit doen predikanten, kerkelijk werkers en geestelijk verzorgers die in het categoriaal pastoraat werken bij uitstek. Zij zijn geroepen om dicht bij de mens in nood te zijn en in hen Jezus te zien. Zij mogen wat mij betreft wel wat meer bekend worden. Daarom in deze nieuwsbrief een kort verslag over de dienst van bevestiging en classicale zending van ds. Willemieke Doornenbal, een terugblik op de lezing over het schipperspastoraat en alvast een vooruitblik op de classicale vergadering van november waar geestelijk verzorger Maartje Wildeman ons met haar verhaal meeneemt naar haar werk in de PI (penitentiaire inrichting) in Veenhuizen.
Ds. Ellen Peersmann